Klumma: Går den, så går den!

Eg havi ein grundaðan illgruna um, at útgangsstøðið hjá nógvum handilsfólkum er “går den, så går den!”.
Tá bensinstøðin selur breyð, matvøruhandilin motorolju og bakarin epli, er serkunnleikin og stoltleikin mótvegis dygd, trygd og tænastu skúgvaður til viks fyri ussel mammon.
Hetta gav alvorliga at bíta sunnudagin, tá gamla her hevði forlovað seg, og bjóðað gestum til steik og buding. Í botninum á kustaskápinum lá ein hýggjuskotin eplaposi við spírum og bananflugum. Halt kjaft, eg eri kiksað.
Sløkti fyri ovninum, smoygdi illavornu lillavornu sandalirnar á føturnar, grøna chiffonturriklæðið um hárið og gula regnjakkan um herðarnar. Og so avstað – oman til bakaran at keypa epli. Innkomin vísti tað seg, at ikki færri enn tríggir aðrir kundar høvdu somu ørindi sum eg. Har stóðu vit so og keglaðust eina løtu við skirvisliga eplaplattin, har gula prísskeltið boðaði frá, at 2 kg av donskum eplum kostaðu 24,95. Problemið var bara, at eplini vóru bæði svamputt og grøn.
Føroyingum líkt fóru tvær av konunum avstað við hvør sínum pakka, meðan eg og havnarmaðurin - er hann nevndur, er hann kendur, stóðu eftir, og høvdu ikki ordiliga hug at keypa hasi eplini. Tí, hvør hevði góðtikið at helvtin av rugbreyðinum var moðið?
So var tað, at vit funnu uppá ráð. Hann yvir til kassan, biður um fýra tómar breyðposar, tveir til hansara og tveir til mín. Kruvdu fýra eplaposar, og fóru so málrættað og flennandi undir at sortera – góð epli í ein posa og rotin í ein, inntil vektin í grønmetisdeildini kunngjørdi, at nú vóru 2 kilo av góðum eplum í tveimum hvítum breyðposum, ein í part.
Óivað hildu søtu skúlagenturnar, sum stóðu við kassan hendan gula sunnudagin hetta vera svakasta eplaparið, tær nakrantíð høvdu upplivað, tá vit bóðu tær koyra posarnar við spiltum eplum í skrell, meðan vit rindaðu fyri hinar.
Men lítið vita tær, tí “går den, så går den!”